KATARZYNA GROCHOLA "TRZEPOT SKRZYDEŁ"

Przez te drzwi niełatwo jest przejść, choć za nimi rozgrywa się historia, jak tysiące innych, za innymi drzwiami. Tej historii towarzyszy intensywność. Intensywność, na którą potrafią się zdobyć wytrawni pisarze, ale pisarki - nieczęsto. Ta intensywność sprawia, że się rozpadamy, gdy rozpada się świat bohaterki. Doznajemy wszystkich ran. Doznajemy wstrząsów. Wypadamy przez nagle utworzone szczeliny rzeczywistości. Stajemy na krawędzi, żeby spaść. W rozpacz. I wzbić się nieśmiało w bladą twarz nadziei.

Myślimy, że nam by się nie przytrafiło takie zło. Zło, nie nieszczęście. Zło jest odwracalne, nieszczęścia odwrócić nie można. Nieszczęście się staje, zło się dzieje. Myślimy, że nam ani taka fatalna miłość, ani takie uzależnienie, ani taka naiwność zdarzyć się nie mogą. Przecież to skrajna naiwność zawierzyć katowi, że katem być przestanie. Przecież to skrajna uległość zostać, gdy topór zawisa nad głową. Nad głową tylko, bo ani serca, ani duszy już nie ma. Jest tylko krwawy ochłap.

Wściekamy się na bohaterkę. "Uciekaj!" krzyczymy. I razem z nią pijemy mętną wodę z kałuży jej dni, jej nocy, jej bezwolności.

Ta książka stygmatyzuje emocje. Sprawia, że uważniej poczynamy obserwować dookolną rzeczywistość. Żeby zdążyć. Żeby nie ominąć.

To najważniejsza książka Katarzyny Grocholi. Pisarstwo dojrzałe. Głębokie. Dzięki któremu możesz krwawić i możesz wzlecieć.